Allir hafa rétt á sinni skoðun. Samt er frekar kómískt skrítið að tala um vanillu hitt og vanillu þetta, en segja samt að jarðaber séu betri en ákveðin týpa af vanillu án þess að hafa prufað þá vanillu
Og það er ósköp eðlilegt að menn sem hafa átt ákveðna tegund finnist hann meira spennandi en aðrir, enda erfitt að þykja vænna um eitthvað concept sem er ekki til í minningunni. Þannig erum við allir/öll. Pabbi heldur því enn fram í dag að Bítlarnir séu bestir, þó svo að það séu bara tveir á lífi.
Fyrir mér er besti M-bíll EVER E60M5. Jú hann er allt of flókinn, og nett erfiður í umgengni fyrir marga, en hann er svo margt annað gott. Hann er samt að mínu mati á svo allt öðru leveli en aðrir M, jú M6 er eins nema ekki eins praktískur, sem M eru þekktir fyrir. E60M5 er Ferrari beater fyrir 50% af Ferrari verðinu, en það er bara mín skoðun. Flækjustig hans bara gerir bílinn að svo mörgum bílum.
E46>E36 klárlega fyrir mig. E46 er miklu betur heppnaður bíll og ég get rétt ímyndað mér að CSL sé akkúrat bíllinn sem ég myndi verða ástfanginn af forever þar sem maður hefur nú komist ansi nálægt því að keyra þannig, en ég hef því miður ekki enn prufað. E30M3 hef ég heldur ekki prufað, en ég er nett smeykur við að testa S14 bíl því ég er skíthræddur um að vera fyrir algjöru menningarsjokksvonbrigðum. Fæ kanski að taka í hjá Þórði, en það telst nú varla vera testdrive á E30M3.
Persónulega man ég ekki eftir að hafa prufað neinn leiðinlegan M bíl, nema jú ég var nett fúll með E63 Cabrioinn.. hálf pointless grey og skelfilega leiðinlegri í akstri "á braut" heldur en M5. Ég hef hinsvegar prufað M bíla sem hafa einfaldlega verið léleg eintök, og.. það er algjört buzzkill.
E36inn minn í dag er svo langt frá því að vera sá bíll sem hann var þegar ég keypti hann, karakterinn er gerbreyttur. Svolítið eins og að bera saman any bottle of Crianza vs súper gott Gran Reserva. Hann er samt fyrir mér meira spes en t.d. E46m3 sem ég átti. Miklu skemmtilegri bíll að eiga, bæði í dag og eftir 20 ár.
Ég lendi oft í umræðu við félaga mína þar sem ég er hálfpartinn sakaður um að vera of mainstream í hugsun. Mér getur stundum (af þeirra mati) þótt "commercial crap poppmúsík" skemmtileg, gaman að fara til Florida og fundist sum lög sigurrósar hálf leiðinleg. Who gives a shit, mér finnst bara það sem mér finnst og er tilbúinn að díbeita það allstaðar, alltaf. Það að finnast það sem mér finnst gerir mig spes.
Login
Register
FAQ
Search
og hvorki meira né minna en hann þurfti að vera!
