bebecar wrote:
:lol:
Ágætis brandari....
Það ætti þó að skipta Davíð út fyrir þitt eigið val af bankastjóra því það eru þeir sem stofnuðu til skuldanna.
Ekki það að Davíð sé saklaus, hann bjó til kerfið (en stór hluti þjóðarinnar kaus hann til þess).
Finnst þessi umræða oft fara í kjánalegan farveg. Fólk er alltof gjarnt að sjá hlutina svart eða hvítt og er oft fast í einhverjum flokkskreddum. Menn skiptast í þá sem telja Davíð bera alla ábyrgðina og svo er það hinn hópurinn sem segir að þetta sé allt bankamönnunum að kenna.
Sannleikurinn er auðvitað sá að enginn einn ber ábyrgð. En það eru auðvitað nokkrir aðilar sem bera höfuðábyrgðina.
Þessir aðilar eru auðvitað stjórnvöld, Seðlabanki Íslands, eftirlitsstofnanir (aðallega Fjármálaeftirlitið) og síðast en ekki síst stjórnendur bankanna.
En við verðum samt að átta okkur á einu, hagstjórnin er á vegum stjórnvalda, ekki bankanna. Þess vegna hlýtur ábyrgð stjórnvalda að vera mikil því bankarnir fara auðvitað eins langt og kerfið leyfir þeim.
Ég er alls ekki að segja að stjórnendur bankanna beri ekki ábyrgð, langt því frá, heldur að benda á það að hagstjórnin er á vegum stjórnvalda.
Og hagstjórnin (eða réttara sagt óstjórnin) seinustu ár hefur verið í algjörum molum. Þetta sjá allir sem fylgjast örlítið með efnahagsmálum.
Þeir sem ekki sjá þetta og tala um að þetta sé allt einhverjum öðrum en stjórnvöldum um að kenna eru annað hvort mjög fáfróðir eða einfaldlega algjörlega blindir í flokksstrú sinni.
Og þó að fólk vilji Davíð burt úr SÍ þá er ekki þar með sagt að verið sé að kenna honum um allar ófarirnar, þó hann beri auðvitað mikla ábyrgð.
Það er einfaldlega nauðsynlegt að fá fagmann í embætti seðlabankastjóra.
Allir þeir sem eitthvað hafa lesið sér til um hagfræði vita að seðlabanki án trúverðugleika er mjög veikur seðlabanki. Trúverðugleiki er einfaldlega það allra mikilvægasta sem seðlabanki þarf að hafa.
Og seðlabanki hefur ekki trúverðugleika ef það er stjórnmálamaður í embætti seðlabankastjóra. Það sést t.d. á ræðu Davíðs hér um daginn að hann er ennþá pólitíkus, ekki seðlabankastjóri.
Ef við viljum reisa upp traust og trúverðugleika erlendis verður að fá hæft fólk til að stjórna hér. Það skiptir gríðarlega miklu máli.
Núna er hlegið að okkur og talað um okkur sem Zimbabve norðursins.
Það sem mér finnst svo sorglegt hér á Íslandi er hvernig öllu er snúið upp í pólitík, það er fyrst og fremst verið að hugsa um flokkshagsmuni en ekki hagsmuni þjóðarinnar og það er eins og öll skynsemi fjúki út í veður og vind því fólk er svo fast í einhverjum fornaldarlegum flokkahugsunarhætti.
Læt fylgja með ummæli Robert S. Aliber, bandarísks hagfræðings sem hefur haldið nokkra fyrirlestra hér á landi:
„Það er ólíklegt að nýir leiðtogar sem væru valdir af handahófi í símaskrá gætu valdið jafnmiklum efnahagslegum glundroða og núverandi stjórnvöld.“
„Það er makalaust hversu oft fólk sem veldur kreppum heldur að það sé rétta fólkið til að leiða þjóðir út úr þeim.“
„Hann segir að ríkisstjórn Íslands og Seðlabanki séu engu hæfari sem stjórnendur nútíma hagkerfis en þau væru sem stjarnvísindamenn. Þau skildu ekki að uppsveifla íslenska hagkerfisins árin 2005 - 2006 byggðist á skuldasöfnun - lán hafi verið tekin til þess að standa í skilum með önnur lán - og nú viti þau ekki hvernig unnt sé að ná jafnvægi aftur eftir að pappírsauðurinn er horfinn.“
Það sorglega er hversu sönn þessi orð hans eru.
En það er alveg ljóst að ef vel á að takast hér við að reisa landið upp á ný verður fólk að henda flokkshugsunarhættinum út fyrir skynsemina.
Það er fátt meira þreytandi en þegar fólk getur ekki rætt hluti án þess að stilla þeim upp eftir hægri/vinstri eða einhverri flokkapólitík.
Læt síða líka fylgja með kafla úr grein Jón Daníelssonar, hagfræðings við London School of Economics:
Quote:
Ljóst er að Seðlabanki Íslands hefur brugðist því tvíþætta hlutverki sínu að tryggja stöðugt verðlag og fjármálastöðugleika í landinu.
Í fyrsta lagi tók Seðlabankinn upp verðbólgumarkmið árið 2001 og þar með voru stýrivextir settir sem akkeri fyrir verðbólgu og þeim var síðan beitt með blindum hætti til að bregðast við verðbólgu eftir að þensla hófst í efnahagslífinu árið 2004. Mikil hækkun vaxta hérlendis sem fól í sér að almenningur var þá í raun hvattur til að taka lán í erlendri mynt og erlendir spákaupmenn hvattir til að fjárfesta í íslenskum krónum með þeim afleiðingum að gengi krónunnar hækkaði verulega.
Þetta fól tvennt í sér. Almenningur var hvattur til neyslu og skuldsetningar en erlendir spákaupmenn eignuðust stóran hluta af íslenska myntframboðinu með kröfur á krónur. Gengi krónunnar varð svo hátt að það slitnaði úr öllum tengslum við undirstöður hagkerfisins og gengisbóla myndaðist sem á endanum sprakk með miklu tapi fyrir erlenda spákaupmenn - og því miður íslensk heimili og fyrirtæki. Seðlabanka Íslands gáfust góð tækifæri til að sporna við þessari þróun, nú síðast í febrúar 2006, í tíð núverandi stjórnar Seðlabankans.
Seðlabanka ber einnig að halda uppi fjármálastöðugleika.
Til að tryggja fjármálastöðugleika ber seðlabönkum að koma í veg fyrir að fjármálastofnanir verði of stórar eða áhættusamar í rekstri. Víðast hvar í heiminum hafa þeir völd til slíks. Nú er deilt um hvort Seðlabanki Íslands hafi yfir að ráða þeim tækjum sem duga, en þá ber þess að geta að núverandi formaður bankaráðs Seðlabankans stóð að þeim lögum sem nú gilda um bankann en þá í hlutverki forsætisráðherra
Login
Register
FAQ
Search
